Bulimia to nie wyrok – wylecz ją

Bulimia jest, tuż obok anoreksji, jedną z najczęściej spotykanych chorób związanych z zaburzeniem odżywiania się. Może prowadzić do naprawdę wielu konsekwencji zarówno zdrowia ogólnego, jak i psychicznego, a nawet w obszarze codziennego funkcjonowania. Jej objawy niejednokrotnie zaburzają jakość życia oraz prowadzą do wielu problemów. Co więcej, leczenie bulimii niejednokrotnie wymaga hospitalizacji.

 

Czym jest bulimia?

Bulimia to przewlekłe zaburzenie odżywiania się. W jego przebiegu występują zarówno okresy nadmiernego objadania, a następnie zachowania, które mają na celu odchudzenie się. Wśród drugiej z faz do objawów można zaliczyć prowokowanie wymiotów czy zmuszanie się do restrykcyjnej diety. Bulimia objawia się brakiem kontroli jedzenia. Chorzy mogą spożywać nawet parę tysięcy kalorii w ciągu jednej godziny. Po napadzie występuje poczucie wstydu oraz poczucie pozbycia się spożytego jedzenia, a zarówno redukcji wagi.

 

Bulimicy, czyli kim są najczęściej?

Pierwsze objawy bulimii pojawiają się najczęściej później niż w przypadku anoreksji. Zwykle można je zauważyć około dwudziestego roku życia. Zdecydowanie częściej choroba ta występuje u kobiet w stosunku do mężczyzn. Objawy rozwijają się nawet u jednej czwartej kobiet. Jeśli nie jest wdrożone leczenie bulimii, mogą one utrzymywać się nawet aż do czterdziestego roku życia. Warto wspomnieć, że istnieje pewien związek między osobami, które nadmiernie o siebie dbają a podatnością na bulimię właśnie.

 

Objawy bulimii

Bulimia przede wszystkim objawia się w dwóch fazach – pierwsza z nich to epizod nadmiernego objadania się. Charakteryzuje się on jedzeniem ogromnych niemal ilości pokarmu w krótkim czasie. Chorzy mogą spożyć w ciągu godziny nawet kilka tysięcy kalorii. Bulimikom towarzyszy przy tym poczucie, że nie mają kontroli nad swoim zachowaniem. Momenty te są powiązane z uczuciem wstydu, a co za tym idzie – chorzy jedzą w ukryciu albo w porze nocnej. Zwykle objadanie się jest poprzedzone okresem restrykcyjnej diety albo okresami głodzenia się.
Druga faza to tak zwane zachowanie przeczyszczające, czyli zapobieganie przyrostowi masy ciała. Zalicza się do tego stosowanie środków przeczyszczających lub moczopędnych, prowokowanie wymiotów albo używanie substancji, które mają na celu ograniczać apetyt. Często bulimicy stosują również wykańczające treningi.
Okresy objadania się najczęściej są powiązane z reakcją na stres, smutek lub złość. Druga faza jest z kolei związana z próbami odzyskania kontroli nad własnym życiem oraz zachowaniem.

 

Przyczyny bulimii

Bulimia to zaburzenie, którego przyczyny nie są zbyt dobrze znane. Najczęściej jednak mówi się o tym, że znaczenie ma między innymi podłoże:

• genetyczne;
• społeczno-kulturowe;
• rodzinne;
• osobowościowe.

Ryzyko wystąpienia bulimii zwiększa się u osób, u których w rodzinie wykryto wcześniej zaburzenia odżywiania, nastroju albo otyłości. Najczęściej na tę chorobę zapadają osoby chwiejne emocjonalnie, charakteryzujące się podatnością na stres, impulsywnością oraz wyładowaniem negatywnych emocji. Powodem mogą być również trudności w komunikacji między członkami rodziny.

 

Powikłania w związku z bulimią

Bulimia zwiększa ryzyko występowania u chorego bulimii, uzależnień oraz zaburzeń lękowych. Mogą jej również towarzyszyć inne problemy, takie jak między innymi:

• zaparcia oraz biegunki związane z nadużywaniem środków przeczyszczających;
• problemy z płodnością, a także zaburzenia cyklu menstruacyjnego (u kobiet);
• powiększenie ślinianek;
• zaburzenia elektrolitowe oraz odwodnienie;
• ubytki szkliwa zębów;
• zmiany skórne na dłoniach, spowodowane prowokowaniem wymiotów;
• uszkodzenie gardła oraz przełyku;
• nasilone wymioty, które mogą doprowadzić do pęknięcia ściany przełyku (bezpośrednie zagrożenie życia).

 

Rozpoznanie bulimii

 Bulimię rozpoznaje się na podstawie wywiadu przeprowadzonego z pacjentem, a niekiedy również z rodziną oraz w oparciu o badania psychiatryczne. Zaburzenie to często pozostaje nierozpoznane przez bardzo długi czas. Pacjentki cierpiące na bulimię najczęściej utrzymują wagę w granicach normy albo ją przekraczają, a swoje objadanie się ukrywają przed otoczeniem, w związku z czym postawienie diagnozy i leczenie bulimii jest utrudnione.

 

Leczenie bulimii

Leczenie bulimii objawia się przede wszystkim na psychoterapii https://psychoterapeuta-gdynia.pl/psychoterapia-mlodziezy/. Stosuje się różne metody terapeutyczne, jednak największą skutecznością cieszy się terapia poznawczo-behawioralna, która uczy kontrolować objawy oraz pozwala zmienić schematy poznawcze, dotyczące swojego ciała, wagi oraz samooceny.
Leczenie może też obejmować stosowanie leków. Często jednak zaburzenia wymagają leczenia ambulatoryjnego, która obejmuje współpracę specjalistów, takich jak psychoterapeuta, dietetyk czy psychiatra.

Bulimia to zaburzenie, które przez wiele lat może nie okazywać żadnych objawów, a chory ukrywać swoje problemy przed światem. Warto jednak mieć na uwadze, że można ją skutecznie leczyć, z pomocą specjalistów oraz odpowiednią terapią. Pomoc profesjonalna może przynieść ulgę i poprawę zdrowia.